پنس مگیل در مقابل زبان گیر: تفاوت‌های ظاهری و کاربردی

در دنیای پزشکی، ابزارهای مختلفی برای انجام عمل‌های جراحی و اقدامات درمانی وجود دارد. پنس مگیل و زبان گیر دو نمونه از این ابزارها هستند که در نگاه اول ممکن است شبیه به هم به نظر برسند، اما کاربردهای کاملاً متفاوتی دارند. در این مقاله به بررسی تفاوت‌های ظاهری و کاربردی این دو ابزار می‌پردازیم.

پنس مگیل

پنس مگیل ابزاری است که برای خارج کردن اجسام خارجی از راه‌های هوایی، مانند لوله‌های تنفسی و دهان، استفاده می‌شود. این ابزار توسط دکتر جان مگیل در سال 1877 اختراع شد و نام او را به خود گرفته است. پنس مگیل از دو شاخه فلزی منحنی تشکیل شده که به هم متصل و با پیچ قابل تنظیم هستند. انتهای هر شاخه دارای دندانه‌های کوچکی است که به پنس کمک می‌کند تا اجسام خارجی را محکم بگیرد.

کاربردهای پنس مگیل

خارج کردن اجسام خارجی از راه‌های هوایی، مانند غذا، اسباب‌بازی یا اشیاء کوچک
خارج کردن اجسام خارجی از لوله‌های تنفسی، مانند لوله‌های تراشه یا لوله‌های داخل نای
خارج کردن اجسام خارجی از دهان، مانند دندان‌های لق

نحوه استفاده از پنس مگیل

پزشک یا پرستار ابتدا لارنگوسکوپ را وارد راه‌های هوایی بیمار می‌کند تا داخل گلو و نای را ببیند.
سپس پنس مگیل را وارد راه‌های هوایی کرده و آن را به جسم خارجی می‌رساند.
با استفاده از پیچ پنس، شاخه‌ها به هم فشرده شده و جسم خارجی محکم گرفته می‌شود.
در نهایت، پزشک یا پرستار جسم خارجی را خارج می‌کند.

پنس زبان گیر

پنس زبان گیر، ابزاری است که برای نگه داشتن زبان در موقعیت مناسب در حین انجام اقدامات پزشکی، مانند لوله گذاری، بیهوشی یا جراحی، استفاده می‌شود. این ابزار از دو بخش اصلی تشکیل شده است: یک دسته و یک سر گیره ای. سر گیره ای دارای دو فک است که برای گرفتن زبان طراحی شده‌اند. جنس پنس زبان گیر معمولاً از استیل ضد زنگ است و در اندازه‌های مختلف موجود است. برخی از مدل‌ها دارای پدهای سیلیکونی در داخل فک‌ها هستند تا از آسیب رسیدن به زبان جلوگیری شود.

کاربردهای پنس زبان گیر

نگه داشتن زبان در موقعیت مناسب در حین لوله گذاری: لوله گذاری روشی است که برای ایجاد یک مسیر تنفسی مصنوعی در بیمارانی که به طور طبیعی قادر به تنفس نیستند، استفاده می‌شود. در این روش، لوله ای از طریق دهان یا بینی وارد نای می‌شود. پنس زبان گیر برای ثابت نگه داشتن زبان و سهولت انجام لوله گذاری استفاده می‌شود.
نگه داشتن زبان در موقعیت مناسب در حین بیهوشی: بیهوشی روشی است که برای بیهوش کردن بیمار قبل از جراحی یا سایر اقدامات پزشکی استفاده می‌شود. در این روش، داروهای بیهوشی به بیمار تزریق می‌شود. پنس زبان گیر برای جلوگیری از افتادن زبان به پشت گلو و مسدود شدن راه تنفسی در حین بیهوشی استفاده می‌شود.
نگه داشتن زبان در موقعیت مناسب در حین جراحی: در برخی از جراحی‌های دهان و دندان، جراح برای انجام عمل به فضای کافی در دهان نیاز دارد. پنس زبان گیر در این موارد برای ثابت نگه داشتن زبان و ایجاد فضای لازم استفاده می‌شود.

تفاوت‌های کلیدی بین پنس مگیل و زبان گیر

شکل و اندازه: پنس مگیل دارای دو شاخه منحنی متصل به هم است، در حالی که زبان گیر از یک دسته و یک سر گیره ای با دو فک تشکیل شده است.

کاربرد: پنس مگیل برای خارج کردن اجسام خارجی از راه‌های هوایی استفاده می‌شود، در حالی که زبان گیر برای نگه داشتن زبان در حین اقدامات پزشکی استفاده می‌شود.
نحوه استفاده: برای استفاده از پنس مگیل، ابتدا لارنگوسکوپ برای مشاهده داخل گلو و نای وارد می‌شود. سپس پنس مگیل به جسم خارجی رسانده شده و با پیچیدن آن، جسم محکم گرفته می‌شود. برای استفاده از زبان گیر، پنس در دست گرفته شده و سر گیره ای آن زیر زبان قرار داده می‌شود. سپس فک‌های پنس با دقت بسته می‌شوند تا زبان را در جای خود نگه دارند.

نکات ایمنی

استفاده از پنس مگیل و زبان گیر باید توسط متخصصان پزشکی آموزش دیده انجام شود. استفاده نادرست از این ابزارها می تواند منجر به آسیب به بیمار شود.

پنس مگیل: هنگام استفاده از پنس مگیل، باید مراقب بود که به بافت های اطراف راه های هوایی آسیب نرسد. همچنین، باید از فشار بیش از حد روی جسم خارجی خودداری کرد، زیرا این امر می تواند منجر به آسیب بیشتر شود.
زبان گیر: هنگام استفاده از زبان گیر، باید مراقب بود که به زبان بیمار آسیب نرسد. همچنین، باید از بستن بیش از حد محکم فک های پنس خودداری کرد، زیرا این امر می تواند باعث ناراحتی یا درد شود.

در انتخاب بین پنس مگیل و زبان گیر، نوع اقدام پزشکی که باید انجام شود، بسیار مهم است.

پنس مگیل برای خارج کردن اجسام خارجی از راه های هوایی طراحی شده است و در مواردی مانند خفگی یا زمانی که جسمی در نای گیر کرده باشد، استفاده می شود.
زبان گیر برای نگه داشتن زبان در موقعیت مناسب در حین اقدامات پزشکی مانند لوله گذاری، بیهوشی یا جراحی استفاده می شود.

در نهایت، انتخاب ابزار مناسب به عهده پزشک یا پرستار است. آنها با توجه به شرایط بیمار و نوع اقدام پزشکی که باید انجام شود، ابزار مناسب را انتخاب خواهند کرد.